ΟΜΙΛΙΑ ΕΠΙ ΣΧΕΔΙΟ ΝΟΜΟΥ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝΤΟΣ ΚΑΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ: Έκτακτα μέτρα για την αντιμετώπιση του κινδύνου πυρκαγιών κ.τ.λ.._2021-08-31
ΕΙΔΙΚΗ ΜΟΝΙΜΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ «metoo_greece»: Μέτρα για την πρόληψη και καταπολέμηση της ηθικής και σεξουαλικής παρενόχλησης και βίας στον κόσμο της εκπαίδευσης και του αθλητισμού_2021-07-13
Κείμενο Ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι…
Το θέμα που συζητάμε σήμερα, είναι ένα μείζον πρόβλημα, που αγγίζει πολύ περισσότερες πλευρές από αυτές που φαίνονται με μια πρώτη ματιά. Έχει να κάνει με την προφύλαξη της υγείας και του ψυχικού κόσμου των αθλητών και των παιδιών μας. Είναι, λοιπόν, ένα ζήτημα, το οποίο αγγίζει τις πιο λεπτές και ευαίσθητες, θα έλεγα, χορδές της ίδιας της παιδείας και της ηθικής μας ως κοινωνικό σύνολο.
Τόσο η εκπαίδευση, όσο και ο αθλητισμός, αποτελούν μικρόκοσμο της κοινωνίας μας, αλλά και προέκταση της οικογένειας, που έτσι κι αλλιώς αποτελεί το πρώτο κοινωνικό κύτταρο. Τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα, συνεπώς, που παρατηρούνται μέσα στην κοινωνία, παρατηρούνται συχνά και μέσα στα σχολεία, και μέσα σε γυμναστήρια και προπονητικά κέντρα.
Πρέπει, κατ’ αρχήν, να δούμε το θέμα από μια γενική -νομική και ουσιαστική- σκοπιά. Και να σημειώσουμε δύο πράγματα, που αν και αυτονόητα, εν τούτοις δεν τα έχει αντιμετωπίσει μέχρι πρόσφατα επαρκώς η οργανωμένη Πολιτεία.
Πρώτον: κάθε εξαναγκασμός σεξουαλικού χαρακτήρα είναι και πρέπει να θεωρείται κι από τον νόμο εγκληματική ενέργεια! Δεύτερον: ακόμη κι αν το έγκλημα αυτό έχει από τον νόμο παραγραφεί, με την παρέλευση του χρόνου, το θύμα να μπορεί να δημοσιοποιήσει το γεγονός και να δικαιωθεί, έστω και καθυστερημένα, γι’ αυτή την επιλογή του. Οφείλουμε, επομένως, να αποβάλλουμε διά παντός τα διάφορα εμπόδια και “ταμπού” που μέχρι σήμερα λειτουργούσαν υπέρ του θύτη, και να σταθούμε νομικά και πρακτικά δίπλα στο θύμα, άσχετα με τον χρόνο που παρήλθε από την πράξη της παρενόχλησης ή της βίας.
Και θα δώσω, κυρίες και κύριοι, ένα σύντομο παράδειγμα… Πόσα παιδιά, μαθητές και μαθήτριες, που βρίσκονται στην πιο τρυφερή τους ηλικία, είναι άραγε -ψυχολογικά και κοινωνικά- έτοιμα, για να δώσουν διαστάσεις σε περιστατικά έμφυλης και σεξουαλικής βίας που υπέστησαν και να μιλήσουν γι’ αυτά; Πολλά από αυτά τα αθώα πλάσματα μπορούν και τολμούν να το κάνουν μόνο όταν ενηλικιωθούν. Άρα, δεν θα πρέπει ο νομικός μας πολιτισμός, αλλά και η ίδια η ζώσα κοινωνική μας πραγματικότητα, να προβλέπουν αυτό το κομβικής σημασίας σημείο; Επιτέλους, ας καταλάβουμε, ειδικά στον χώρο της εκπαίδευσης, ότι πρόκειται για μικρά παιδιά, των οποίων η συμπεριφορά δεν μπορεί να προβλεφθεί, ακριβώς επειδή δεν έχουν ακόμα ολοκληρώσει τη διαμόρφωση του χαρακτήρα τους.
Οφείλουμε, πρώτα και πάνω απ’ όλα, να προτείνουμε λύσεις. Έτσι, στον χώρο του αθλητισμού, και ειδικά στις νεώτερες ηλικίες, ένα μέτρο πρόληψης θα μπορούσε να είναι η ενισχυμένη εποπτεία. Τι θέλω να πω; Ότι χρειάζεται η τακτική παρουσία ενός επόπτη, δηλαδή ενός ειδικού επιστήμονα (ψυχολόγου και κοινωνικού λειτουργού), ο οποίος να παρακολουθεί στενά την ψυχική εξέλιξη παιδιών και αθλητών, προλαμβάνοντας το κακό. Γιατί, όλοι το ξέρουμε, ένα παιδί μπορεί να μιλήσει στον ειδικό πολλές φορές ευκολότερα, να του ανοίξει την ψυχή του, και να του πει πράγματα που ενδεχομένως να ντρέπεται ή να φοβάται να αποκαλύψει σε οποιονδήποτε άλλο: στον προπονητή του, στους γονείς του… Η ύπαρξη ενός επόπτη, λοιπόν, είναι κεντρικής σημασίας για την πρόληψη και την καταπολέμηση αυτής της μάστιγας στον χώρο ειδικά του αθλητισμού.
Ένα άλλο σημείο, πρακτικής επίσης φύσης, που θέλω να εστιάσω, είναι το εξής: Τις πιο πολλές φορές κάνουμε λόγο (και πολύ σωστά) για σεξουαλική βία και παρενόχληση από άντρα σε γυναίκα, ανήλικη ή ενήλικη, στον χώρο της εκπαίδευσης, του αθλητισμού, και αλλού. Τι γίνεται όμως, τι ακριβώς προβλέπεται, όταν για παράδειγμα αυτού του είδους η βία ασκείται από γυναίκα σε γυναίκα; Είναι μία ακόμα πολύ λεπτή παράμετρος, που λόγω της φύσης της πρέπει να εξεταστεί. Γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που θλιβερά περιστατικά παρενοχλήσεων σημειώθηκαν ανάμεσα σε άτομα του ίδιου φύλου, και μάλιστα από γυναίκα σε γυναίκα.
Μιλήσαμε πιο πριν για λύσεις, κι εκεί πρέπει να εστιάσουμε. Κυρίως σε δυο πράγματα: Στους μηχανισμούς πρόληψης και στη διαχείριση αναφορών παρενόχλησης και κακοποίησης. Επιτρέψτε μου να πω εν συντομία δυο λόγια πάνω σ’ αυτά.
Μηχανισμός πρόληψης σημαίνει πολιτικές προφύλαξης, σημαίνει προληπτικά μέτρα. Κι αυτό συνεπάγεται σωστή ενημέρωση, αλλά και σωστή εκπαίδευση των παιδιών και των αθλητών. Να γνωρίζουν, κυρίως, ότι πάντα υπάρχουν άνθρωποι που θα σπεύσουν προς βοήθειά τους, ανεξάρτητα από τον βαθμό ή το είδος της κακοποίησης που υπέστησαν.
Ακόμη, σε ό,τι αφορά τη διαχείριση παρόμοιων περιστατικών… Δεν θα πρέπει από την αρχή να άρουμε τον φόβο του παιδιού ή του αθλητή να αναφέρουν το γεγονός; Αλλά και να τους ενημερώσουμε σχετικά, μέσα από κάποιο διαδραστικό εργαλείο, όπως για παράδειγμα ένα ηλεκτρονικό εγχειρίδιο, επειδή -ξέρετε- πολλές φορές υπάρχει έλλειψη κατανόησης για το τι ακριβώς συνιστούν η παρενόχληση και η κακοποίηση. Ζωτικής σημασίας είναι η πρόληψη, κι αυτή πετυχαίνεται μέσα από τη σωστή ενημέρωση και την αποβολή αυτού που προηγουμένως αποκάλεσα “ταμπού”.
Κυρίες και κύριοι, οι μαθητές και οι αθλητές μας είναι για εμάς από τα πιο πολύτιμα στοιχεία της κοινωνικής μας ύπαρξης, ό,τι οφείλουμε να προστατέψουμε. Και κάθε τι που τους θίγει, προσβάλλει ταυτόχρονα όλους μας, την κοινωνική μας ολότητα. Έτσι, λοιπόν, πρέπει να αντιμετωπίζουμε το μέγα πρόβλημα με την κακοποίηση, τη σεξουαλική βία και παρενόχληση σε χώρους που πρέπει να θεωρούνται άβατα για κάθε μορφής εγκληματική πράξη. Ως πρόβλημα του καθενός από εμάς, ως μάστιγα που κακοποιεί την ίδια την ανθρωπιά μας. Και πάνω σ’ αυτό, θα πρέπει να είμαστε αποφασισμένοι να κινηθούμε όπως περιέγραψα, αλλά και αμείλικτοι απέναντι στο κακό.
Σας ευχαριστώ.
ΥΠΟΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΑΤΟΜΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ ΤΗΣ ΕΙΔΙΚΗΣ ΜΟΝΙΜΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΙΣΟΤΗΤΑΣ, ΝΕΟΛΑΙΑΣ ΚΑΙ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ: “Ψηφιακός Μετασχηματισμός και τα Άτομα με Αναπηρία”_29-06-2021
Κείμενο ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι…
Θέλω, ξεκινώντας, να κάνω μία εύλογη νομίζω παρατήρηση… Μιλάμε για ψηφιακό μετασχηματισμό, σε σχέση με τα άτομα με αναπηρία, και πολύ σωστά, γιατί πρέπει να βλέπουμε μπροστά, στο μέλλον. Όμως εδώ δεν έχουμε λύσει θέματα αυτονόητα, προβλήματα που χρονίζουν, δεκαετίες ολόκληρες, και ταλαιπωρούν τους συνανθρώπους μας με αναπηρίες, και μιλάμε για σχεδιασμούς ψηφιακού μετασχηματισμού και άλλα μεγαλεπήβολα;
Επιτρέψτε μου μόνο ένα πολύ σύντομο παράδειγμα… Πολύ πρόσφατα κατέθεσα στη Βουλή ερώτηση με θέμα τις απίστευτες, αδιανόητες για μια σύγχρονη Πολιτεία, ταλαιπωρίες και τις απαράδεκτες συνθήκες που βιώνουν τα ΑμεΑ στις Υγειονομικές Επιτροπές των ΚΕΠΑ. Είναι ένα ζήτημα που δεν τιμά καθόλου τον σύγχρονο πολιτισμό μας και χρήζει άμεσης βελτίωσης και αλλαγής πλαισίου! Ας λύσουμε, λοιπόν, πρώτα αυτά τα χρόνια προβλήματα, ας ανακουφίσουμε αυτούς τους συμπολίτες μας από τις γραφειοκρατίες και τις άσχημες πολλές φορές συνθήκες που τους βασανίζουν, και μετά ας προχωρήσουμε και στον ψηφιακό μετασχηματισμό.
Και να μου επιτρέψει ο αξιότιμος κύριος Βαρδακαστάνης, ο πρόεδρος της Εθνικής Συνομοσπονδίας Ατόμων με Αναπηρία, που παρίσταται, να θέσω με την ευκαιρία της παρουσίας του κάποια ερωτήματα… Όπως για το θέμα που προανέφερα και την εν γένει συμπεριφορά των αρμοδίων έναντι των ανθρώπων με αναπηρίες. Τι έχει γίνει γι’ αυτό το θέμα τόσα χρόνια, γιατί δεν βλέπουμε καμία απολύτως βελτίωση; Επίσης, τι συμβαίνει κύριε πρόεδρε με τον βαθμό αναπηρίας πολλών συνανθρώπων μας; Γιατί άραγε είχαμε μείωση των ποσοστών αναπηρίας και την επακόλουθη περαιτέρω ταλαιπωρία τους; Όλα αυτά, και πολλά άλλα, πρέπει να τα δείτε -να τα δούμε όλοι μαζί-, για να επιλύσουμε επιτέλους ό,τι χρονίζει, στην πράξη όμως και όχι μόνο στη θεωρία.
Πάμε τώρα, κυρίες και κύριοι, στον περίφημο ψηφιακό μετασχηματισμό… Ποια είναι η πεμπτουσία του; Η ευκολότερη πρόσβαση των ΑμεΑ στην λεγόμενη ψηφιακή κοινωνία, κάτι που όμως σημαίνει τα εξής, επίσης αυτονόητα για ένα κράτος δικαίου: τις απλουστεύσεις των διαδικασιών (που όμως δεν τις βλέπουμε), τη διαδικτυακή χρήση των υπηρεσιών του κράτους, την πρόσβαση των ΑμεΑ σε κάθε σημείο εξυπηρέτησης των πολιτών χωρίς διακρίσεις και αποκλεισμούς, όπως δυστυχώς συμβαίνει χρόνια τώρα, και τέλος κάτι το πραγματικά καινοτόμο. Τη δημιουργία εγγράφων, που θα μπορούν να διαβάζονται με ανάγνωση των χειλέων και με χρήση εξ αποστάσεως διερμηνείας, έτσι ώστε πραγματικά κανένας πολίτης, κανένας Συνέλληνάς μας με αναπηρία, να μην αποκλειστεί από αυτό που καλούμε ως ψηφιακό μετασχηματισμό της χώρας και της κοινωνίας.
Θέλω εδώ να προσθέσω, συμπληρώνοντας και τα παραπάνω, ότι εδώ και καιρό υπάρχει από το υπουργείο Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων ένα σχέδιο σε εξέλιξη που ονομάζεται “Ψηφιακός Μετασχηματισμός λειτουργίας Κέντρου Πιστοποίησης Αναπηρίας (ΚΕΠΑ)” και που περιλαμβάνεται στη “Βίβλο Ψηφιακού Μετασχηματισμού 2020 – 2025” της Κυβέρνησης. Ξέρετε εκεί τι διαβάζουμε; Τα εξής, μεταξύ άλλων: “Το πρόγραμμα αποσκοπεί στον ψηφιακό μετασχηματισμό της διαδικασίας στα ΚΕΠΑ, την επιτάχυνση της διαδικασίας, τη δημιουργία ενός αδιάβλητου συστήματος αξιολόγησης και γνωστοποίησης του ιατρικού αποτελέσματος, την βέλτιστη προστασία ευαίσθητων προσωπικών δεδομένων, την αποτροπή επαναλαμβανόμενων άσκοπων διαδικαστικών πράξεων, την αποφυγή συνωστισμού, ιδίως σε συνθήκες πανδημίας και κυρίως την μείωση της φυσικής παρουσίας και κατ΄ επέκταση της ταλαιπωρίας ιδιαίτερα ευαίσθητων και ευπαθών ομάδων και ιδιαίτερα των ατόμων με αναπηρία και των οικογενειών αυτών”.
Και διερωτάται εδώ κανείς, και με βάση τα όσα σας είπα προηγουμένως για την ερώτηση που κατέθεσα πρόσφατα στη Βουλή για τις συνθήκες που επικρατούν στις Επιτροπές των ΚΕΠΑ: πού είναι όλα αυτά τα ωραία, περί επιτάχυνσης διαδικασιών και μείωσης φυσικής παρουσίας και ταλαιπωρίας των ΑμεΑ, όταν στην πράξη γίνονται τα τελείως αντίθετα; Γι’ αυτό, αγαπητές μου κυρίες και κύριοι, μίλησα πιο πριν για μεγάλη διαφορά από τα λόγια στην πράξη, αφού έμπρακτα δεν έχουμε δει ακόμα τίποτα απ’ όλα αυτά τα πράγματι ωραία και μεγαλόπνοα. Φοβάμαι ένα πράγμα μόνο: Μην μείνουν και πάλι στα λόγια αυτά τα σχέδια, μην συνεχιστούν η ταλαιπωρία και οι αδικίες που υφίστανται χιλιάδες συνάνθρωποί μας με αναπηρίες, χρόνια ολόκληρα, και πολλές φορές χωρίς καν να συντρέχει κάποιος σοβαρός λόγος…
Και εδώ να πω δυο λόγια και για ένα ακόμα θέμα, που το είχα θίξει ακροθιγώς και παλαιότερα μέσα στη Βουλή των Ελλήνων. Από τις 23 Αυγούστου του 2018 έχει τεθεί σε ισχύ η οδηγία υπ’ αριθμόν 2016 /2102 της Ευρωπαϊκής Ένωσης για την προσβασιμότητα των ιστότοπων και των εφαρμογών για φορητές συσκευές των οργανισμών του Δημοσίου τομέα. Κάτι που θα διευκόλυνε πρώτα απ’ όλους τους συνανθρώπους μας με διαφόρων ειδών και βαθμών αναπηρίες. Τι έγινε, λοιπόν, κυρίες και κύριοι, και μ’ αυτό το θέμα; Έμεινε κι αυτό στα λόγια; Πότε θα προχωρήσει; Ρωτάω, επειδή με τα επίσημα στοιχεία που έχω στα χέρια μου, δυστυχώς, η πρόοδος που έχει γίνει είναι μάλλον απογοητευτική…
Τελειώνω, λέγοντας ότι ένας πρέπει να είναι ο κεντρικός μας στόχος: Κανένας συνάνθρωπός μας με αναπηρία να μην βιώσει τον ψηφιακό αποκλεισμό στη νέα ψηφιακή εποχή που αναδύεται! Τα πάντα, όλα όσα είναι εφικτά για κάθε συμπολίτη μας, να είναι προσβάσιμα και στους ανθρώπους με αναπηρίες. Η ψηφιακή προσβασιμότητα να γίνει πράξη. Ας το προσπαθήσουμε, όλοι μαζί, και να είστε βέβαιοι ότι γι’ αυτό θα μας ευγνωμονεί η ιστορία του μέλλοντος που έρχεται, με τις νέες προκλήσεις της τεχνολογίας που μέλλει να ζήσουμε. Περιμένουμε λοιπόν τα αποτελέσματα.
Σας ευχαριστώ πολύ.
ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΥΠΟΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΠΟΛΕΜΗΣΗ ΤΗΣ ΕΜΠΟΡΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΣΗΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ με θέμα: “Παρουσίαση της Νέας Ευρωπαϊκής Στρατηγικής για την Καταπολέμηση της Εμπορίας Ανθρώπων 2021-2025”
Κείμενο ομιλίας:
Κυρίες και κύριοι…
Η Στρατηγική που παρουσίασε πρόσφατα η Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την καταπολέμηση της εμπορίας και εκμετάλλευσης ανθρώπων εστιάζει κυρίως σε δύο παραμέτρους: Πρώτον, στην πρόληψη του εγκλήματος και την πρέπουσα τιμωρία των διακινητών. Και, δεύτερον, στην προστασία και την ενδυνάμωση των θυμάτων αυτού του θλιβερού φαινομένου, που -όπως έχουμε και άλλοτε σημειώσει εδώ στην Επιτροπή- αποτελεί σύγχρονη μάστιγα. Αρκεί και μόνο να σημειωθεί ότι σχεδόν 30 δισεκατομμύρια ευρώ κερδίζουν οι διακινητές μέσα σε ένα μόλις έτος, ενώ τα θύματα που κατήγγειλαν τους εκμεταλλευτές τους ολοένα και αυξάνονται…
Επειδή, όμως, τα λόγια δεν πρέπει να μένουν λόγια, και οι προθέσεις πρέπει να μετουσιώνονται σε πράξεις, ελπίζω -όπως όλοι μας- οι καινούριες αυτές ευρωπαϊκές κατευθύνσεις και οδηγίες να μην μείνουν χωρίς περιεχόμενο και αποτέλεσμα, για άλλη μια φορά. Έτσι, μέσα στο πλαίσιο αυτό, καλό είναι να δίνουμε το έμπρακτο παράδειγμα, για το τι μπορεί να γίνει στην πράξη, και μάλιστα άμεσα.
Ξεκινούμε από το σημείο, στο οποίο η εμπορία ανθρώπων, από νομικής άποψης, είναι ισότιμη με τη δουλεία. Σύμφωνα με το άρθρο 4, παράγραφοι 1 και 2, της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, απαγορεύεται ρητά η σκλαβιά και η καταναγκαστική εργασία.
Αποσκοπώντας λοιπόν στην εκμετάλλευσή τους, οι διακινητές αντιμετωπίζουν τους ανθρώπους ως εμπορεύματα που είτε γίνονται αντικείμενο αγοραπωλησίας είτε εξαναγκάζονται σε εργασία παρά τη θέλησή τους. Τα θύματα του τράφικινγκ, λοιπόν, στερούνται κάτι πολύ βασικό και αυτονόητο: την ελευθερία κινήσεων. Άρα, πραγματικά η εμπορία ανθρώπων είναι το σύγχρονο σκλαβοπάζαρο.
Μέτρα, όπως η αναδιαμόρφωση των ήδη υπαρχόντων καταφυγίων στην Ελλάδα για τα θύματα του τράφικινγκ, αλλά και η ανοικοδόμηση νέων. Τα καταφύγια αυτά είναι ευνόητο ότι παρέχουν ψυχολογική υποστήριξη, ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νομική συμπαράσταση αλλά και στη συνέχεια, με τη συνεργασία των αρμόδιων κρατικών μας φορέων και αρχών, δίδεται η δυνατότητα στα άτομα που έχουν πέσει θύματα τράφικινγκ η δυνατότητα ασφαλούς επαναπατρισμού τους (από τη στιγμή που η συντριπτική πλειοψηφία αυτών αποτελούν αλλοδαπές γυναίκες και παιδιά).
Ακόμα, η καθιέρωση αυστηρότερων νόμων, καθώς και η διόρθωση των ήδη θεσπισμένων, κι αυτό επειδή υπάρχουν πολλά κενά σημεία που δυσχεραίνουν τόσο τη στήριξη των θυμάτων σωματεμπορίας όσο και τη σύλληψη και τιμωρία των δραστών. Να μην ξεχνάμε, πως όσο τα κυκλώματα αυτά βρίσκουν νέες μεθόδους συνέχισης του φαινομένου, τόσο τα κράτη οφείλουν να προσπαθούν να εμποδίζουν το έργο τους, εμπλουτίζοντας το νομικό τους οπλοστάσιο.
Η πιο σωστή και άμεση ενημέρωση των γυναικών και των παιδιών, που είναι οι πιο επιρρεπείς ομάδες πληθυσμού στο τράφικινγκ, αποτελεί ακόμα ένα θέμα προτεραιότητας. Η ενημέρωση αυτή πρέπει να ξεκινά μεν από τα σχολεία, αλλά πλέον έχει καταστεί άμεση ανάγκη να διοργανώνονται και δωρεάν σεμινάρια από τους αρμόδιους φορείς και οργανισμούς, όπως εθελοντικές οργανώσεις. Δυστυχώς τα περισσότερα θύματα έχουν πλήρη άγνοια για το τι εστί τράφικινγκ, αγνοώντας για παράδειγμα ότι ο κίνδυνος είναι παντού, ακόμα και σε μία απλή βόλτα, ένα απλό ραντεβού. Φυσικά το πλέον διαδεδομένο είναι η δήθεν προσφορά εργασίας σε άλλες χώρες.
Έχω προτείνει στο παρελθόν, και το επαναλαμβάνω εδώ με αφορμή τη στρατηγική της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, την ανάγκη δημιουργίας μιας ειδικής κατασταλτικής ομάδας, που θα έχει σαν στόχο την αναζήτηση και κατ’ επέκταση τη διάλυση των κυκλωμάτων τράφικινγκ. Ας μην μας διαφεύγει το γεγονός, ότι τα περισσότερα κυκλώματα δημιουργούν σάιτ δήθεν εύρεσης εργασίας, έχοντας σαν στόχο την απαγωγή και την πώληση στο εξωτερικό των ατόμων που απευθύνονται σ’ αυτά. Μια ομάδα καταπολέμησης ηλεκτρονικών εγκλημάτων τράφικινγκ θα μπορούσε να έχει εκπληκτικά αποτελέσματα, έχοντας υπόψη ότι ανάλογες ομάδες σε άλλους τομείς είναι ιδιαίτερα αποτελεσματικές.
Επίσης, ως κατασταλτικό μέσο θεωρώ, κυρίες και κύριοι, και τις συνεχείς περιπολίες, όπως και τους πιο αυστηρούς ελέγχους που πρέπει να γίνονται από τις Αρχές (Αστυνομία, Λιμενικό) τόσο στα χερσαία όσο και στα θαλάσσια σύνορά μας.
Μέσω, μάλιστα, των υφιστάμενων ευρωπαϊκών και παγκόσμιων Οργανισμών οι χώρες οφείλουν να συνεργαστούν πιο στενά με σκοπό να θέσουν νέες μεθόδους αποφυγής ή και καταστολής του φαινομένου αυτού. Κι αυτό, διότι οι ήδη θεσπισμένοι νόμοι δεν έχουν αποφέρει τα αναμενόμενα αποτελέσματα και είναι ξεπερασμένοι. Γι’ αυτό, εξάλλου, ήταν αναγκαία και η νέα ευρωπαϊκή στρατηγική της Επιτροπής…
Δεν χρειάζεται, δε, να προσθέσω ότι θα πρέπει να δαπανηθούν και περισσότερα κονδύλια, όπως για παράδειγμα για τη συντήρηση των μονάδων περίθαλψης των θυμάτων. Δεν είναι κρίμα, την ώρα που ξοδεύονται εκατομμύρια ευρώ για εφέ και έργα χωρίς ουσία και αποτέλεσμα, να μην κατανέμονται τα χρήματα και τα κονδύλια των Ελλήνων φορολογουμένων και της Ευρώπης στις ευάλωτες κοινωνικές ομάδες του πληθυσμού;
Τελειώνω, λέγοντας ότι οι προτάσεις που κατέθεσα εγώ στο παρελθόν, αλλά και όλες οι προτάσεις που κατατίθενται, καλό είναι να γίνονται άμεσα εφαρμόσιμες, χωρίς να επιβαρύνουν ιδιαίτερα τον κρατικό μας προϋπολογισμό. Και, φυσικά, θα πρέπει να λαμβάνονται υπ’ όψη όλες οι σύγχρονες εξελίξεις γύρω από το θέμα, το οποίο αποκτά ιδιαίτερη διάσταση στην εποχή της πανδημίας του COVID-19. Eίναι υποχρέωση όλων μας, της πολιτείας και απλών πολιτών, να συμβάλλουμε με οποιοδήποτε μέσο ή τρόπο μπορούμε στην ενημέρωση της κοινής γνώμης και στη συνεχή καταπολέμηση του φαινομένου αυτού. Και θα το ξαναπώ: Να μην ξεχνάμε ποτέ, ότι πρόκειται για θέμα πολιτισμού και ανθρωπισμού!
Σας ευχαριστώ.